Na een hele klim in het staartje van de nacht, staan we bovenin de uitkijktoren op het moment dat de ochtend gloort. Rozerode tinten kleuren de hemelrand boven het donkere dennenbos steeds intenser. Adembenemend schouwspel. “Wat mooooooi”, is het enige dat hij uitbrengt. Verstilling. Nadat mijn Cherokee Morningsong richting de zonsopkomst heeft geklonken, vraag ik hem waar het oosten is. Met moeite haalt hij zijn focus af van de helder wordende horizon en kijkt twijfelend in het rond. “Daar”, zegt hij na een tijdje, vol goede moed wijzend naar het nog diepblauwe westen. En nee, dat is niet raar.

Je kent ze vast, de prachtige kompassen op oude foto’s, druipend van de vergane scheepmansglorie. Op een landkaart met namen in krulletters, naast een kroontjespen en koperen telescoopkijker. Zo’n plaatje waarvan je weg droomt over het uitstippelen van de beste richting voor een verre reis onder wapperende zeilen. Zonder tomtom. Zucht. Of de soms fantasierijke wijzers op daken en torens, die ons wijzen waar de wind vandaan komt. Want dat willen we graag weten, wat de richting is. En dat is wat beide doen, richting wijzen, het liefst de juiste.

Wat is de juiste richting? De jouwe, die van de windvaan? Van je gezin, misschien die van je baas? Of die van de grote gemene deler onder de mensheid? En mag je van richting veranderen, net als de wind, als dat is wat je leven van je vraagt? Mag je de weg kwijt zijn?

Kompassen, windwijzers, windrozen. Net zoals wij ze draaien, of ze zichzelf draaien, zo beweegt ons leven. Leren waar de windrichtingen zijn, is regelmatig onderdeel van de tochten die ik maak als wilderness coach en trainer. Want voor mij zijn de windrichtingen leidend, maar voor anderen soms nog totaal onbekende vectoren door het leven. Ik heb het me vaak afgevraagd, hoe het is om de weg echt niet te weten in de natuur. Buiten. Daar waar ik kan dwalen, maar niet verdwaal. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar: als ik verdwaal, dan doe ik het ook erg goed, eerlijk is eerlijk.

Makkelijker raakte ik eerder wel het pad door mijn leven kwijt. Dat ik me werkelijk moest afvragen of mijn innerlijke kompas stuk was. Meestal bleek het dan verwaarloosd onder in mijn backpack verstopt en was het een kwestie van opgraven en liefdevol doch vlijtig oppoetsen. Ik vond mijn houvast al vroeg beter in het grote buiten, dan in de wereld van ‘de leven’. Want de zon, maan, weersomstandigheden, planten en dieren gaven altijd precies aan hoe laat het was en in welke richting ik moest.

Je verbinden met de plek waar je bent en leren waar oost, zuid, westen noord zijn, blijkt een wezenlijk begin te zijn van verbinding krijgen met jezelf. Dus als iemand met wie ik meeloop op zijn pad aangeeft dat hij dat pad eigenlijk een beetje kwijt is, dan snap jij wel wat we gaan doen. Juist, op dat ene punt staan vanwaar we alle kanten op kunnen kijken en het hebben over wat onbetwist vaststaat: de windrichtingen.

Zijn we een tijdje samen op pad, dan kijken we naar wat die windrichtingen je kunnen vertellen. Wil je aan iets nieuws beginnen? Dan laat ik je graag ervaren wat het oosten biedt; de richting van geboorte, daar waar Zon en Maan opkomen, frisse nieuwe start. Moet je daarvoor dingen of gewoonten achter je laten, dan hebben we nog iets te doen in het noorden, of moeten we zelfs terug naar het westen. Ach, het lijkt zo eenvoudig. Maar dat is het niet hoor, als je boven op die uitkijktoren staat en ik stel je een vraag over iets wat je je nog nooit echt hebt gerealiseerd.

Liefdevol meelopen is soms ook meedogenloos blootleggen wat nog te leren valt. En wil je richting in je leven, dan heb je het nu eenmaal nodig om te weten waarheen het kompas wijst. Samen jouw innerlijke kompas in het daglicht houden? Trek je wandelschoenen maar aan, ik loop met je mee op jouw weg van de windroos. Let me be your tribalguide. Ook als je allang weet dat de zon in het oosten opkomt.

‍