We hadden zo’n mooie tocht gelopen. De dag was prachtig, het besneeuwde heideveld nog meer en hoe mooi kan een intens gesprek zijn met hier en daar een lachbui. “Goh, dat was fijn”, zei ze. Rode wangen, heldere ogen, ze straalde compleet: “Zullen we dit elke week doen, ik kan altijd wel op woensdag, hoor!” Acute Spaanse benauwdheid sloeg toe. Elke week op hetzelfde moment hetzelfde ding met dezelfde persoon doen? Neeeeeeeeeeeeeeee! Liefdevol probeerde ik het uit te leggen. Dat het niet aan haar lag. Dat ik het ook een superwandeling vond met haar, maar …….

Ritme. Regelmatig denk ik erover na en soms kan ik mensen ook enorm bewonderen om het ritme waarmee ze door hun eigen leven zeilen. Altijd – nou ja meestal – hun deadlines halende, in januari al wetende wanneer ze in de derde week van juli op vakantie gaan, drie keer in de week op een vast moment in de sportschool zwoegende en vrijdagavond staan de boodschappen precies in de koeling voor het journaal begint. Wow! Dan moet je toch een berg rust ervaren, magnifiek geregeld. Maar ik kan het niet. En ik wil het ook niet. Ieder zijn ding en bewondering alom, maar waarschijnlijk kleur ik steeds grijzer als ik dat zou nastreven.

Heb ik dan niets met ritme? Natuurlijk wel. Vanaf mijn zesde werkte (ja echt), sportte en leerde ik volgens een strak stramien. Ook zorgde ik voor het gezin waaruit ik kom. Alles keihard en met strakke discipline,week in, week uit. Jaar in, jaar uit. Mijn koters zijn het vast niet eens met de mening van de mensen om ons heen over mijn jofele moederschap, maar als onze rust-reinheid-regelmaat werd verstoord, dan was dat niet door mij. Mijn huurbaas is elke maand verzekerd van betaling, al moet ik ervoor aan het droge brood. Zet een deuntje op en ik slijt de dansvloer met je in harmonieuze dansritmiek.

Echter het ritme dat ik het meeste volg, is dat van de Natuur. De seizoenen banen mijn pad door het leven. En wat is daarin nou leidend? Uiteindelijk het ritme van de Maan. Zo eenvoudig is het eigenlijk. Sister Moon, die tijdens het schrijven van dit stukkie haar laatste fase doorloopt. En ik, zowaar een tikkie te vroeg zelfs, een nieuwe Tribal News schrijf. Mijn streven om hierin de regelmaat van een nieuwsbrief per elke Nieuwe Maan te volgen, faalde best wel door ‘de leven’ van het afgelopen jaar.  

Maar ik ben er weer, jawel. Mijn nieuwe jaar begon aan het begin van November na Samhain en wat startte dat goed. Ik heb afscheid genomen van van alles en nog wat, mezelf een aantal minder positieve eigenschappen ontzegd en een paarvooruitstrevende goede voornemens als bloembolletjes onder de grond gestopt. Waar ze als schatten worden gekoesterd in het donker. Zodat ze straks, als het weer langer licht en ook warmer wordt, hun groene sprieten naar boven mogen sturen. Waaruit prachtige plannen, acties en andere mooiigheid mogen opbloeien. Zo gaat het ritme van mijn Jaarwiel.

Dat inderdaad regelmatig niet strookt met de Juliaanse kalender in onze agenda’s en ook niet met de feesten waarvoor we vrij krijgen en die gevierd horen te worden. En waardoor ik niet elke week bij een leuke, fantastisch georganiseerde ontbijtclub kan zijn, of in de begeerde boogschietles sta. Want als ik op dat moment net uit een Volle Maanviering kom, of juist de Winterwende vier, tja, dan kan ik er niet zijn. En als het Donkere Maan is, start ik niets nieuws op, dan ben ik al blij als ik mijn eigen tribe enigszins in de ruststand krijg, zodat iedereen even kan bezinnen.

Ik ben dus in mijn sas met Tribal Guide. Want daarin mag ik met anderen delen wat ik zo belangrijk vind om te doen voor en met hen. Wat best wel eens lastig te begrijpen is en me ook bepaald niet rijk maakt ofzo. Maar stel je voor datje eerst een mooie wandeling mag maken om iemand levenshelderheid te verschaffen, je daarna een stuk mag schrijven voor een tof mens en dan ook nog  een ander compleet senang van de massagetafe laf mag laten gaan……… Wetende dat morgen er weer heel anders uitziet. Met de voorbereiding van een Jaarfeest, alvast houthakkende voor een workshop en daarna het veld in om nog net op tijd te zijn voor het plukken van de laatste  rozenbottels.

Bij dat idee wordt je toch al gelukkig? Niet dan?

Nou, ik dus wel. En ja, dan ben je ongeveer zeven dagen per week bezig met je bedrijf. Is echt wel een beetje zo. En hoe romantisch het ook klinkt, dat is het regelmatig werkelijk niet. Maar hé, mijn verkering is toch al een tijdje uit en die koters, die zijn volwassen en gaan hun weg. Ik was de boog, zij zijn de pijlen, en zo voorts.

Dus ik volg mijn eigen ritme. En dat is het ritme van de Maan, van de seizoenen en van de vruchten die er te plukken zijn door het werk dat ik mag doen. Voor en met jullie. Waarvoor dank. Het maakt ook dat ik plotseling tijd kan vrijmaken voor iemand die dat hard nodig heeft, bijvoorbeeld bij een levenseinde. Dat ik niet elke woensdag met je ga wandelen om 10.15 uur, maar wel een keertje tussendoor de tijd oprek om er wel met je op uit te gaan.

Wil je dat nou ook leren, dan kunnen we het daar best eens over hebben. Kom je fijn naar de Maanvieringen, die zijn tenminste regelmatig. Twee keer per Maancyclus, het hele Maanjaar staat al gepland. Ha, ik kan het wel! De Jaarfeesten idem, machtig mooi. Rondom Pinksteren start op veler verzoek mijn allereerste Vuurhoederstraining, 't wordt een hit. En Calendly hoedt intussen de massagemomenten. Zo blijf ik toch wat in gareel, belangrijk, want #jedoethetvooreenander, dus doe je het extra goed.  Intussen gooi ik er  wel een paar workshops in, wanneer, dat hoor je nog. In ieder geval op 20 januari, dan is Maan & meer, met alles over, nou ja, je snapt het.

Zo houd ik het ritme er dus eigenlijk toch wel in. Een beetje aardsmagisch en uit de gewoonlijke pas. Maar het is wel mijn pas.

Wanneer gaan we dansen?