De regen klettert op de cape waarin ik mezelf heb gewikkeld. Met mijn benen onder me getrokken, zit ik op een enorme wortel van de Sjamanenboom, die vier dagen het middelpunt van mijn bestaan is. Rug tegen de bast, op een haar na uit de bijna-eeuwige wind die hier heerst. Maar die ook de heerlijke geur van de gaspeldoorn brengt. Een aroma dat voor altijd is verbonden aan mijn Vision Quest op een ministipje Aarde, diep in de Schotse Highlands.

“Alweer op Quest?” “Yes.” “Is dat nodig dan?” “Misschien heb ik daarop het antwoord als ik terug ben.” “Wat ga je eigenlijk doen daar?” “Dat mag ik gaan ervaren.” "Maar je moet toch een doel hebben?" “Hopelijk worden wie ik eigenlijk ben.” “Wat is dat voor een antwoord?” “Hey, tot later hè, heb het goed.”

Klaar was ik met mezelf alsmaar verantwoorden. Tijd was het om me terug te trekken uit de wereld van alle dag. En dit was de ultieme gelegenheid. Hoewel ik er wel moed voor moest verzamelen.

Moed is verder gaan dan je schaduw.
‍
Wie dat heeft gezegd, weet ik niet. Maar wat tekenend voor deze Quest, afgelopen mei. Die ik overigens aangereikt kreeg door mijn wijze ‘juf’ Willow Lohr, aan het einde van de opleiding Faith in Nature. Voor de grote wens om in deze Vision Quest te stappen, bleek ik toch moed nodig te hebben. Ik moest mijn eigen schaduw voorbij. Mijn diepste lessen aangaan, ik als mijn soms pijnlijk hardleerse ikke.

Afzondering, het verst weg van alles, hoog op de helling, laat maar komen die elementen en het allerliefst diep in het Noordoosten. Ik dacht dat ik het vooraf zeker wist. Was even vergeten dat je niets weet als je op Quest gaat. Wat ik had kunnen weten na mijn Vision Quest hoog op de berg in Spanje in 2019.

Niets wist ik daar in Schotland en mijn Questplek, die diende zich eerst niet aan. Nou ja, ik had de plek meteen al gezien en wat voelde ik me er goed. Maar dat was te makkelijk. Dus zoeken zoeken en nog eens zoeken. Voelend dat het steeds niet klopte. Omringd door prachtige landschappen en veel kansen om ver weg te gaan, belandde ik ongeveer op het diepste puntje van het dal. Welja! Dichterbij basecamp kon bijna niet, hahahaha. Het hielp dat een Sister zei: “Misschien hoef je eens niet zo hard voor jezelf te zijn?” Hoe dat me raakte… terwijl ik het opschrijf, ontroert het me weer. Mocht het een keertje zachter gaan, liever zijn? Was ik trouw aan mezelf als het een keertje iets makkelijker zou zijn? Voor zover het makkelijk is om je Quest aan te gaan dan. Hoewel ik het toestaan van een tentje al bijna te luxe vond, heb ik hem echt wel gezien van de binnenkant.

De boom, een fenomenale Alder tree. Ik wist niet dat de Els zo oud kon worden als deze majestueuze krachtboom. Wat riep ze me, met een hol op het zuidwesten dat onmiddellijk aantrok. De enorme afgevallen takken, waaraan flarden schapenwol als Witte Wieven wuifden en verhalen weefden. Herten op de ene helling, het adelaarsnest boven op de kliffen aan de andere kant. Precies mijn plekje om te Worden en te Zijn, vlak bij de rivier die gedurende de vier dagen aanzwol van beekje naar pittige stroom. De gaspeldoornstruiken met prachtige gele bloementooien. Het werd zachtheid in de hardheid van four seasons in one day, vasten, afdalen en weer terugkomen. Vele ‘reizen’ maakte ik in die dagen op dat kleine plekje in het overweldigende Alles. Wat heb ik veel gelegen, oneindig plat op Moeder Aarde stil zijnde. Of de Dans van Vrouwe Dood dansend.

Overtuigd als ik was van het ingaan van mijn Deadlodge op de derde dag, bleek die helemaal niet te gebeuren. Ook hierover had ik niets te bedenken en zeker niet te willen. Wel kwam de uiterste reis.
‍
Ik zak weg en word geroepen. Uitgenodigd om via de opening de Alder tree in te gaan. Aangemoedigd voel ik me. De afdaling door alle aardlagen, steeds dieper en dieper, tot de wanden glinsteren van het zwartste git. Daar ontmoet ik de Alleroudsten en ze omarmen me. “Welkom thuis, je hoort bij ons”, zeggen ze en ze laten het me verstaan. Hun taal is mijn vergeten taal. Zij-die-geen-naam-heeft-omdat-er-niemand-was-om-haar-te-noemen komt eindelijk bij hen die er toen ook waren. Al mijn brokstukjes voel ik bij elkaar komen en in elkaar passen. Het is ontroerend, waardevol, vrolijk en gedragen tegelijk. Nooit meer wil ik hier weg. Wat wel gebeurt, want zo gaat dat met visioenen. En, call me crazy of haak af, ik wordt hierna meegenomen tot diep onder de oudste Oceaan, samen met de walvissen en alles wat daar altijd al was en ongezien is. Een ongelooflijke ervaring die het begin is van het helen van al die bij elkaar gekomen deeltjes van mij. Voelen wat er echt is en ook dat de leegte de grootste bron is. Een vrolijke ervaring ook, want joh, het is echt tof hoor, hier in mijn reis.
‍

Alles kwam bij elkaar over mezelf. Als oudste. Wat vooral niet betekent dat ik op die ereplek al ben beland en zeker niet dat ik de wijste ben. Wel dat ik uit veel wijsheid mag putten, vanuit zuiverheid en leegte. Oude wijsheid, wat voel ik me daarbij thuisgekomen. Een enorme les was het waarvoor ik opnieuw veel moed moest verzamelen om die door mijn zorgvuldig opgebouwde schild te laten dringen tot op het bot, tot in mijn ziel. Mijn zielszijn dat ik maar zo moeilijk kon leven, hoewel ik er al eerder met mijn neus op werd gedrukt. Trouw zijn aan mezelf, eindelijk kon ik een begin maken aan dat voelen.

In mijn nieuwe, prachtige Quest-journal schreef ik vooraf: ‘Dit is het boek dat ik misschien nooit ga schrijven.’
Vooruitziende blik die dat ingaf. Kortgeleden vond ik er mijn gedroogde blaadjes en bloemetjes in terug, stukjes wol, de bootticket. Fijne tastbaarheden. En toch ook schrijfsels, best wel een paar. Maar het hele verhaal schreef ik niet. Dat kwam deels omdat ik nog niet eens in Nederland thuis aangekomen was, toen de eerste golf van gedoe al over me heen kwam. Nog nooit had ik er zo’n spijt van dat ik mijn telefoon weer had aangezet. De mate van disrespect, onrust en narigheid die er in de maanden daarna voorbij is gekomen, waarbij ik regelmatig dacht: “Huh?!?!? Gebeurt dit nou allemaal echt?”. Bizar! Maar het gebeurde wel en wat was trouw blijven doorgaan een lastig ding. Blijkbaar moest ik intussen deze keer de dingen nog meer waarlijk gaan leven, in plaats van ze neer te pennen.

Teruggepakt heb ik keer op keer naar mijn plek onder de Sjamanenboom. Niet om heen te verdwijnselen, want daar kan ik ook een handje van hebben. Wel om me te herinneren. Aan mezelf. Aan the Faith. Aan mijn natuur verbonden met Nature. In Schotland heb ik gehoord dat ik trouw mag worden aan mijzelf. Dat ik dag na dag mag leven naar wat ik in het allerdiepste heb geleerd te voelen en te weten. Ik hoef er niet bang voor te zijn dat ik niet genoeg heb geleerd, voor nu is dat een hele bundel van waaruit ik veel meer hardop mag gaan doorgeven.

Ik ben op weg, kleine stapjes vooruit en soms stap ik keihard mis op het Wiel van het Leven. Vanuit de kluwen van volwassenheid en het soms zwaar-geen-idee-hebben-van in het Westen, verandert mijn richting naar het Noorden. Daar waar het zuivere weten huist. Elderdom. Daar waar ik nog lang niet ben hoor, dat weet ik als geen ander, maar inmiddels onherroepelijk gaande.

Zonder precies te weten hoe het te volbrengen, zette ik in 2019 stappen richting mijn Visioen van toen. Ik tekende een plek waar alles en iedereen mag samenkomen, voor lang of voor even, levend volgens het ritme van de Natuur en alles wat ze aanreikt. Zodat we kunnen gaan geven en hoeden, in plaats van nemen en nog meer nemen. Het was de basis van het kantelen van mijn toenmalige bedrijf naar Tribal Guide. Waarheen het gaat, de komende 44 jaar totdat ik 100 ben, daarover leer ik steeds meer. En wat ik onderweg ga doen, is in ieder geval dat trouw worden en zijn aan mezelf. Die dingen doen waarvan ik heb geleerd dat ik mezelf en anderen daarmee kan dienen. Alleen, tja, ook dat is onderdeel van mijn zijn, alleenheid. Soms is daar niets aan, eerlijk is eerlijk. En daar waar het me gegund is, met andere, fijne, leuke, positieve, wijze en eigenwijze mensen en al hun kunde en vaardigheden. Van wie ik steeds ook iets mag leren.

It was a Hell of a last half year, mensen, wat een heftige tijd met werkelijk te zware tegenvallers en bizarre excessen, keer op keer. Compleet blut ben ik en of de moeheid ooit overgaat, ik weet het niet. Maar ik ben er. Hier sta ik en ik sta voor wie ik ben en nog ga worden, voor wat ik kan bieden en wat er nog mag ontstaan. Iedere dag sta ik op met de wetenschap dat ik mijn toekomst heb ontmoet, daar onder de Els en verder reizend. De enige die deze kan leven, ben ikzelf. Die toekomst ligt voorbij mijn schaduw, maar de moed en levenslust om hier nu dagelijks te zijn en intussen daar naartoe te leven, krijg ik aangereikt vanuit onze Moeder Aarde en alles wat van haar is. Het enige wat ik Haar kan geven is delen wat ik over Haar en door Haar mag bieden.

Onze tribe Clover’s Clan is aan, dank jullie Sisters die me er liefdevol toe pushten. Nog in het heel klein en daarover een andere keer meer. Tribal Guide mag hardop groeien. Het is mijn bedrijf, ik ben ondernemer in mijn hele eigen wereld, die ik graag deel met jullie allemaal.

Van daaruit en vanuit de wens van deelnemers, ontstond mijn nieuwste aanbod. In 2023 gebeurt de Tribal Guide Vision Quest. Met de voeten op de magische Drentse grond en de blik op de prachtige Drentse luchten. Dichtbij bij jezelf komen op oerbodem, de grootse reis naar jezelf aangaan met de kleinste ecologische voetafdruk. Van 10 tot 17 september, alle informatie volgt in het nieuwe kalenderjaar. Natuurlijk mag je nu al bellen, appen en mailen als je nu heel blij wordt en je vragen alvast wilt stellen. En voor zondag 19 februari of zaterdag 29 april nodig ik je alvast uit voor de informatiemiddag over de Vision Quest. #Voeljewelkom
‍

Faith in Nature met de afrondende Vision Quest volgde ik bij Willow Lohr. Heb je interesse, lees er hier meer over.