Dit is een oproep, aan jongeren. Dus ga er even voor zitten en lees dit keilange stuk gewoon. Dan snap je daarna waarom.

Moeilijk hebben jullie het, de jonge mensen van deze tijd. Niet allemaal natuurlijk, sommigen van jullie rollen vrolijk door het leven van nu heen als een sneltrein. Maar de meeste jongeren die ik spreek, lijken een waas van zorgen over zich heen te hebben. Is het niet over hoe het nou verder moet met school, dan is het wel over waar je nog een woonplek kunt vinden. En als ik wat beter naar jullie luister, hoor ik de twijfel en het verdriet. Over wat voor mensen we eigenlijk nog zijn, hoe we met elkaar omgaan.

“Mijn vriendengroep is niet meer zoals eerst”, vertelt ze me. “Eerder dachten we ook wel verschillend over dingen, maar nu komen we er niet meer uit. Iedereen wil zijn mening erdoor drukken en we praten haast niet meer normaal met elkaar, want dan komt er ruzie.” We zitten op een bankje en kijken uit over het land. “Het is bijna herfst en zo voel ik me ook”.

Het gaat me aan het hart, want wat een eenzaamheid klinkt er door. Met haar 20 jaar niet meer midden in het bruisende leven waar ze eigenlijk hoort. Want het leven bruist niet meer, volgens haar. Ze vroeg om samen een rondje lopen, even naar buiten. Weg van haar studieboeken, socials en de constante druk in haar hoofd. Uit alle macht proberend balans te vinden in de waanzin die ze voelt. Wat doe je als je vriendje zich stiekem heeft laten vaccineren en dat pas na een paar weken vertelt? Waarna je tussen hem en je vader moet gaan staan, die uit zijn pan gaat over wat hij wappie-leugens noemt? Je de bui al ziet hangen als je straks nergens meer naartoe mag, tenzij je van alles kunt bewijzen? Ppppppfffffff.

Dus daar zitten we, op dat bankje. Ik zucht maar eens diep. En nog een keer. Dat werkt aanstekelijk, want in no time zitten we samen voor ons uit te zuchten. Eerst voorzichtig, dan hardop en voor we het weten komt het vanuit onze tenen met oerkracht naar buiten. Yes mens, haal adem! En nog een keer! Met elke teug lucht zie ik haar krachtiger worden. Haar staartje raakt net zo los als haar schouders en daar komen ze: de tranen. Huilen over onrecht, geen toekomst zien, wie kun je nog vertrouwen, waar hoor ik bij? Het stroomt eruit.

Door waterige ogen kijkt ze achter zich, naar het geritsel in de bomen. Twee eekhoorns zitten elkaar al kwetterend van tak naar tak achterna. Tot er eentje misspringt en als een baksteen naar beneden klettert. Over balans gesproken. Een lachsalvo volgt, bevrijdend. En meteen daarna zorg over die eekhoorn ergens beneden in de bosjes. Maar het komt goed, want die wordt opgehaald door zijn vriendje en hup, daar gaan ze weer. “Zo hoort het eigenlijk”, zegt ze: “We horen het samen te doen. Als eentje valt, kan de ander toch helpen?” Wauw, wat een inzicht.

“Wat heb je daarvoor nodig, om te mogen vallen en dan weer op te staan?” “Nou, dat mijn vrienden me opvangen, of oprapen! Net als die twee daar. En dat we het zien als iemand ons nodig heeft.” Weer eens gewoon met elkaar praten, maar dan echt, dat is wat ze het liefste wil. Buiten alle meningen en problemen om, gewoon, bij elkaar komen. Weer voelen hoe tof vriendschap is.

Ja maar hoe dan? Bij mijn voorstel om een fikkie te stoken en dan haar leeftijdsgenoten uit te nodigen, vraagt ze serieus of ik bij de scouting heb gezeten, of hippy ben geweest. Tuurlijk! En je gitaar mag ook mee. Waar het volgens haar over gaat, is dat er een plek moet zijn waar iedereen zich veilig voelt. Dat raakt me enorm, veiligheid is een groot thema. “Mogen we bij jou?”, klinkt het voorzichtig. En nu kan ik bijna wel janken, van ontroering. Dus ik voel veilig. Natuurlijk mogen jullie bij mij, mag ik dan wel bij jullie?

Als ik om het vuur wil zitten met jonge mensen, zodat ze het er echt eens over kunnen hebben, dan moet ik ze simpelweg vragen. En dan kunnen we best wat ‘van die dingen doen die jij met je bedrijf doet, voor anderen’. Oh, van die dingen. Vertel me maar wat ik doe dat jullie leuk vinden.

Jaren mocht ik in mijn werk meelopen met jongeren en mijn enige bestaansrecht was dat ik luisterde naar wat volgens hen werkelijk belangrijk was. Waarna we met elkaar overlegden hoe we de dingen gingen doen, totdat iedereen het met elkaar eens was. En dan deden we die dingen. We noemden dat 100 % participatie. Waar is de participatie gebleven? Wie luistert er naar de jonge mensen? Zelfs als ze schreeuwend de straten bezetten om hun zorgen te laten zien, wie hoort ze echt zonder vooroordeel? Ja, op de social media heeft iedereen het over ze, arme kinders, maar daar blijft het bij. Af en toe mogen ze aan het woord, waarmee dan meestal niets wordt gedaan. Hoe is die realiteit voor hen?

Daarom doe ik een oproep: willen jullie elkaar ontmoeten over hoe het leven nu is? Dan zorg ik dat daarvoor plek is, steek het vuur aan en gaan we daar omheen zitten. Bijpraten. Over wat jullie nodig hebben. Serieus, ik meen het. Want jullie zijn echt wel de toekomst, jullie zijn baas. Het wordt tijd dat de wereld dat hoort en begrijpt. Maar eerst moeten jullie dat zelf samen hardop willen zeggen. Laat het weten als je wilt meedoen, ok? Ik ben niet de oplossing, maar samen vinden we die wel.

‍

‍

‍