Gewoonweg kapotgelopen. Midden in een tweedaagse hike vonden de zolen dat ze niet langer onderdeel uitmaakten van de schoenen. Stuk paracord eromheen dan maar, want die bewoonde wereld was opeens een stuk verder weg dan we ons daarvoor realiseerden. En paracord heb je altijd bij je, toch? En we zouden niet terug. Neeeeeee, een overnight buiten waren we vast van plan. Ze deden nog een extra dagje mee, waarna er geen eer meer aan te behalen viel als wandelschoenen en mijn lief op zoek moest naar nieuwe.

Soms is iets op. Hartstikke opperdepop. Mijn houtvoorraad vliegt er doorheen met alle leuke buitenactiviteiten van Tribal Guide. Dus bijna op. Die schoenen ook op. En om me heen zie ik steeds meer mensen die op zijn.

Ja, ik raak een snaar, ik weet het. Want we mogen zowat weer ‘alles’, het is echt bijna lente plus zon, koudwaterbaden-is-zo-gezond en we hebben zoveel dingen geleerd van de afgelopen twee jaren. Vraagteken. Ik merk dat ik overal een onuitgesproken ‘toch’ achter hoor en dat vraagteken. En om me heen de mensen achter elkaar door hun hoeven zie zakken. Op.

“Wat een gedoe”, moppert een oude vriend uit mijn landbouwverleden. Terwijl hij koe Berta een  liefdevol klopje op de flanken geeft in de melkcaroussel, haalt hij stevig zijn neus op en hoest een keer goed. “Waar gáát het allemaal over, al die burnouts en long-dingest en keuzestress en weet ik veel. Herinner je je nog dat we vroeger gewoonweg aan het einde van de winter kwamen en die donkere, kille dagen zo beu waren? Dat je dan bij het eerste mooie weer te vroeg zonder jas naar buiten ging na het stappen en je dan de volgende dag snipverkouden je kater kon verbergen achter je snotlap? Het is geloof ik hartstikke uit de mode om het nog te hebben over gewoonweg voorjaarsmoeheid!”

Maar ook hij moet het toegeven: veel mensen hebben het gehad en de rek is eruit. “Ik denk wel eens, zal ik het oude huisje van opa en oma gaan verhuren? Kunnen die mensen komen logeren, beetje aan de wandel in de buurt en buitenlucht opsnuiven. Dan kookt de vrouw wel een hapje extra. Er is toch niks mooiers dan rustig op het platteland kunnen zijn?” Eens!!! Helemaal mee eens!!! Want #buitenspelen daar ben ik voor. En ook voor #buiteninstiltezijn.

Nu durf ik hem mijn plannetje wel voor te leggen, in mijn eentje erop broeden schiet ook maar niet op. “En wat als ik datzelfde nou eens ga doen, maar dan in de Tribal Guide tipitent?”, vraag ik hem een beetje schuchter. Het blijft even stil. “Zat er nou een kachel in dat ding, of niet?” Ja, er zit een kachel in, het is lekker warm en gezellig, veel dekens en fijne dingetjes. Ik kan er zelfs een veldbed in zetten. Doen, vind mijn vriend. Meteen doen, aanbieden. Want zoveel tijd heb ik niet over aldus hem, dus ik moet daarvoor direct data gaan plannen en er wat moois van maken. Praktischer dan ik is hij. Gelukkig maar.

En zo ga ik het dan nu, begin maart – eindelijk – aan jullie vertellen:

Tribal Guide heeft logeerplek voor jou. Om uit te rusten en bij jezelf te komen. Te genieten van het buiten en de stilte. De bomen ritselen, de vogels vieren volop lente. Het stroompje achter de tuin ruist en de eekhoorns komen nieuwsgierig kijken. Je mag je heerlijk gehoed voelen in de warme tipitent, maar ook dwalen door de natuur in de omgeving die weer groeit en bloeit. En we noemen het: Retraite.

Een overnight retraite bied ik aan, jouw eigen tijd op een fijne plek. Met daarin ook een persoonlijk aanbod van mij aan jou. Wil je samen wandelen, al dan niet in stilte? Een drumjourney ervaren? Creatief bezig zijn? Een goed gesprek? Samen je eigen thee bij elkaar plukken? Of misschien wel een fijne massage? Verder zijn er koffie en thee, soep, een warme maaltijd en een ontbijtje, vers van het buitenvuur om jou te verwennen. Eén module hoort bij je retraite. En verder kan er van alles in overleg, ook een eventuele verlenging. Tijd voor jezelf. Of met zijn tweeën, dat kan ook.

“Lekker basic”, constateert mijn vriend: “Precies wat goed is voor de mens. Even eruit zonder toeters en bellen, tot je kern komen kan in twee dagen. En ik denk dat dat wel lukt bij jou.” Verbaasd kijk ik hem aan…….tot je kern komen……. “Ja, de vrouw leest van die blije tijdschriften hè, ik zie wel eens wat voorbij komen.” Hahahaha. Nou, hij is al ruim dertig jaar bij zijn kern volgens mij, steady going door alle stormen die het leven ook hem te bieden heeft. En toch wordt hij mijn eerste klant. “Even rust om de kop, ook ik moet af en toe bezinnen, hoor.”

Dus wil jij dat ook, met jezelf in de rust? Bij mij ervaar je buiten zijn met de elementen van het moment. Tijd speciaal voor jou alleen, je eigen flow weer gaan voelen. Van op zijn naar opladen. Laat het maar weten, dan maken we een plannetje. Want ik blijf bij mij overtuiging: in de Natuur vind je je eigen natuur het beste.

En kijk, de aan de wand gespijkerde schoenen zijn op, maar de narcissen kómen op! Nieuwe schoonheid ontstaat op verrassende plekken. Misschien wel in de Tribal Guide tipitent tijdens jouw retraite.

‍

‍