Stap voor stap wikkel ik mijn voeten af op het niet-echt-pad langs de stroom achter mijn huis. Het bevroren gras knispert, de zon weerkaatst fel in het stralende wit, ik ruik de frisheid in de lucht en voel de kou langs mijn gezicht strijken. Kijk, hoe de ijsnaaldjes zich aan de bladrand manifesteren. De witte reiger vliegt statig een rondje en verdwijnt achter de kale bomen. Het droge riet kleurt gouden ruist op de wind. Aandacht heb ik, elk detail neem ik in me op.

Eigenlijk had ik het niet zo door van mezelf. “Ik ben nog nooit zo aandachtig behandeld”, zegt een cliënte, die gewikkeld in een warm kleed, opgerold in de fauteuil zit na te genieten van een massage. Blij ben ik met het compliment, hoewel ik het eigenlijk vanzelfsprekend vind dat alles aan mij uitgaat naar haar welzijn. Ook van iemand die een persoonlijk ontwikkeltraject doorloopt, krijg ik die feedback. Hij voelt zich erdoor gehoord en begrepen. En een collega geeft aan er bewondering voor te hebben, dat ik altijd alles met volle aandacht doe. Of ik nou aan de koffietafel zit en de krant wegleg als iemand in gesprek wil, of ik in noodtempo door het gebouw sprint. En natuurlijk is de Tribal Guide Tipitent de plek waar alles draait om wie erin zit. Of je nu een nacht overblijft, of in een groep meedoet aan een viering, het draait om mijn aandacht voor jou.

Goh, wat komt dat woord vaak terug, in dit stuk en in deze laatste tijd. Ik bedenk me hoe ik dat ervaar vanuit mijn perspectief en verwonder me. Er zijn van die dagen, werkelijk. 101 dingen te doen en wat kan ik daarin van het een naar het ander switchen, tot ik er tureluurs van word. Komt er nog iets af vandaag of hoe gaat dit? Aaarrggghhhh. Gelukkig is dat geen dagelijkse routine. Ik kan juist ook ergens helemaal in duiken en tot in detail doorgaan tot ik er helemaal klaar mee ben. In positieve zin dan. Dan blijft er wel iets anders ellenlang liggen. Of heb ik nog steeds geen afspraak met je gemaakt om bij te praten. Ay.

Waar mijn aandacht al heel lang niet meer naar uitgaat, is iets als de tv. Ik kan dan ook gelukkig nooit meepraten als het gesprek gaat over bijvoorbeeld programma nummer zoveel met bekende en minder bekende medelanders die hun mening ventileren, waarna er alsnog niets verandert onder de menschheid. Ja, in een serie kan ik dan wel weer verdwalen, sssssstttt. Ook op de socials sla ik steeds meer over aan energievretende droefenis in polariserend opinieland. Mijn kijk op gezondheid is een hele andere dan de gebruikelijke, lijkt het wel. En daarom ben ik ook niet bezig met hatelijkheid, verwijten en immens wederzijds onbegrip. Want dat waar je attentie naar uitgaat, groeit. En laten we eerlijk zijn: ooit hielden we toch genoeg van elkaar om medemenselijk te blijven en elkaar aandacht te geven, in plaats van het potje dat we er nu van maken? Geen zin in, ik doe niet mee en intussen doe ik mijn ding. Gestaag, steeds weer, met ……. ja, aandacht.

Werken en zijn in de natuur helpt je om aandachtig te leven. De natuur is zoveel grootser dan wij en reikt alles aan. Daarvoor moet je wel kijken. Goed kijken. Je richten op wat zich recht onder je neus aanbiedt. Daardoor ontstaat diepe verbinding. Je voelt jezelf veranderen als een plant, dier of boom de moeite neemt om naar je uit te reiken. Ja echt, dat gebeurt hoor. Herken je dat niet?

Je loopt langs een struik met uitgebloeide bloemen en opeens valt je oog op het fragiele. Van een van de bloemblaadjes resten alleen nog de nerven. Ach, is de herfst al zo ver heen? Blijf je kijken dan geeft het bloemblad een doorkijkje. “Zie maar wat verder”, lijkt het te zeggen, “wat zit er aan de zijtak? Kijk dan, mens.” Een knop in de dop, een klein bruingroenig puntje van belofte. Aaaaaah, het nieuwe leven zit verstopt in dat pakketje. En als je je daarmee verbindt, voel je het gewoonweg binnenkomen.

Ja, die wereld kan zomaar voor je opengaan, de wereld van aandacht voor zichtbare en onzichtbare aanreikingen. Toen ik mijn hoofd er bijna over brak hoe ik dat aan iedereen kon uitleggen, struikelde ik over tijd. Tijd kan een vijand zijn, ik weet soms niet hoe ik genoeg uit de uren per dag kan persen. Mijn leus ‘er gaan 30 uur in een dag en daarvan moet ik er toch wel vijf slapen’, gaat al zo lang niet meer op. Vertraging heeft me ingehaald. Maar goed ook, want daarmee kan ik me overgeven aan aandacht en deze ook doorgeven.

De komende weken geef ik zoveel mogelijk aandachtige tijd aan zoveel mogelijk van jullie. Als je daartoe behoefte voelt, kijk dan eens rond tussen alle events waarmee ik de laatste dagen de social media heb overspoeld. Ze passen niet op mijn website, maar des te beter op Facebook, Instagram en LinkedIn. Ik loop mee op jouw pad, letterlijk en figuurlijk. Met oprechte aandacht en zoveel mogelijk jou-tijd.

En nu ga ik eerst weer verder, door het wondere witte stukje land, dat morgen zomaar weer grijs en grauw kan zijn. Degene die vaker meelopen, weten dat het niet-echt-pad hooguit vijf minuten duurt als je even doorstapt. Vandaag dwaal ik er ruim een uur. Langs de ene kant heen, de andere terug. Foto’s makend, starend, genietend, gefocussed, vol verwondering. Samen met het blad met ijsnaaldjes langs zijn rand. Het stralende wit dat de zon weerkaatst. De reiger op haar statige ronde. Door aandachtig leven geraak ik in het veld van de liefde. En dat is de plek waar ik het liefste leef en van waaruit ik kan delen. Zonder oordelen.

Ga maar een keertje mee. Het is prachtig daar.

‍